2017 kon wel eens een heel bijzondere editie van ons jaarlijkse uitje worden. Gezamenlijk was besloten om af te reizen naar Den Haag, ook wel als 's Gravenhage
aangeduid, om daar een gezellig weekendje te beleven. Geen van ons kent Den Haag goed, maar wat wij wel wisten, dat in Den Haag de regering huist.
Dat kon wel eens voor problemen zorgen. Wij van het Fanfarekorps der Limburgse Jagers hebben zo onze trots en dat strookt lang niet altijd met
de Haagse houding van het de les lezen van normale burgers. Wij houden niet van authoriteit en we zien dit nogal hoogmoedige gedrag van de regering als een
directe aanval op ons menszijn. Normaal tolereren we dit gedrag omdat het één en ander zich nogal ver van ons bed afspeelt;
niks van aantrekken is doorgaans het motto, maar nu hebben we onze voorbereidingen getroffen.
Dus wij trekken in volle bepakking ten strijde en rukken op naar het westen. Eenmaal aangekomen bij het aanvalspunt waren we gebroken, maar het
bleek dat de geleden verliezen meevielen.
We hebben geen manschappen verloren en we kunnen dus herpositioneren. Tevens moeten we de beste aanvalstaktiek uitdenken. Dat gebeurde onder het genot van een beschaafd
aantal alcoholische consumpties en we konden niet zeggen dat dat tegen onze zin was.
Zo verdween onze overnamedrift voor dit moment en daar kwam nog bij dat we geen enkele tegenwerking ondervonden van de dienstdoende overheden,
behalve een lichte anonieme dreiging van het altijd aanwezige parkeerbeheer.
Een geduchte tegenstander doorgaans, maar er bleek een hele eenvoudige, doch doeltreffende oplossing te zijn.
Die oplossing bestond uit het preventief parkeren van onze voertuigen aan de rand van de stad op 2 minuten lopen. Die slag was ons!
De nacht viel en zonder angst of vrees vielen we in een diepe droomloze slaap. De hufterproof stapelbedden in het budgethotel
en de nabijheid van onze makkers maakte dat we ons geen zorgen maakten over budgetoverschrijdende kosten, onbesuisde vernielzucht, eenzaamheid of andere problemen
die onverwachts de kop op kunnen steken. Wel was er de gebruikelijke heimwee naar de diensttijd, toch alweer zo'n 28 jaar geleden toen wij, soldaten nog,
met onzekere blik naar de toekomst keken, zonder enig idee wat ons te wachten stond. Hoe anders is dat nu! De meesten van ons inmiddels vijftigers,
gepokt en gemazeld in de roerselen van de leven en derhalve niet voor een kleintje vervaard. We staan ons mannetje op
gewezen maar ook op nog aankomende kruispunten op de levenswandel.
Beslissingen worden weloverwogen gemaakt. Respect voor de medemens en leven is alom aanwezig, alsmede het besef van de nietigheid van de mens
op deze kostbare aarde. Niettegenstaande de ongebreidelde expansiedrift van de mensheid.
Zo had P. Mesdag het niet gewild, maar als het goed voelt, is het zwaar OK
Hier wordt aan duiding gedaan
Een gedeelte van het panorama. Voor de echte beleving moet je er zelf heen.
De bezinning, de contemplatie.
De volgende morgen deden we ons tegoed aan de ruim gesorteerde ontbijttafel, zodat wij uitgerust en weldoorvoed
ten strijde konden trekken om Nederland te veroveren.
De posten waren goed bezet. De artillerie was ingelicht voor de nodige rugdekking, de cavalerie stond met een getrainde
brigade opgesteld en wij van de infanterie hadden de baretten rechtgetrokken, het materiaal in de aanslag gebracht en al zingend stoomden we op naar
het centrum van de macht: het Binnenhof.
Aldaar aangekomen stond niets ons in de weg om de goed voorbereidde coupe te plegen en eindelijk dit zieltogende land te bevrijden
van haar bezetters en het aan onze voeten te werpen. Onze onverschrokken bevelhebbers kenden geen genade en hieven het regimentslied aan
in het hart van de macht, de tweede kamer. Deze democratische beslissingsstructuur kon voor eens en voor altijd de mond gesnoerd worden. Barsten zou het!
Na een tijdje gezongen te hebben , begon het ons wel te dagen dat er in het weekend geen beleidsmakers aanwezig waren en dat we de zaak wellicht
tijdelijk moesten uitstellen, maar dat weerhield ons niet van het intens beleven van de overwinning.
Onze gids Omar wist veel van de achtergronden van het gebeuren en maakte ons deelgenoot van de gang van zaken rondom het politieke hart.
Daarna deden we het Panorama Mesdag Museum er meteen achteraan. Het echtpaar Bregje en Panorama Mesdag heeft een prachtig rond
schilderij gemaakt waardoor we totaal op het verkeerde been werden gezet. Je dacht dat je via een timewarp beland was in een 19de eeuws strandtafereel.
Helemaal niet waar natuurlijk! en daar hadden we een inkijkje in de leugenachtigheid van de beeldende kunst.
Schilderkunst, beelden, keramiek, klei; mensen! trap er niet in!
Mesdag bleek ook een hele goede schilder te zijn van bommen. Voor diegenen die niet weten wat bommen zijn:
een bom is een vierkante zeilboot.
Je verwacht het niet als je op je 18de door de hei tijgert
Zicht op Den Haag
De Haagse toren, wijdsheid en alles
Op de fiets door DH
De Ridderzaal van buiten
De Rvb. De grote genderneutrale stoel is voor de vorst (m/v)
De collega's van welleer.
De Tweede kamer voordat wij er waren geweest
En daarna
Let op de skyline.
Moordend en plunderend trokken wij verder naar de kroeg om daar de boel op stelten te zetten en kort en klein te slaan.
Blinkend staal. Geschreeuw. En rouwdouwers als wij zijn, mannen van staal, vermetel tot op het bot,
jagen we de ene furst na de andere er doorheen.
We kregen ook nog heerlijke tortillachips met een sausje!
En verder! Door! door! Honger! We stuitten in al onze driestheid op een Chinees die in ruil voor een paar schamele florijnen (of zoiets dergelijks) ons wel een
copieuze maaltijd zou voorzetten. Dat wilden wij wel eens meemaken.
Wij, die al eerder eens de bevolking hadden doen sidderen; wij, die de wereldzeeë hadden bedwongen.
Wij, die oog in oog hadden gestaan met een Fidel Castro, met een Robert Mugabe, toch geen lieverdjes. Mannen die geschiedenis hadden geschreven.
Wij, die generaals hadden vermaakt, maar ook in Hannover de bevolking
tot waanzin hadden gedreven met een show die z'n weerga niet kende. Die de meisjes gek hadden gekregen op de talloze Schützenfest
in het oude Duitsland.
En dan zouden we geen Chinees aankunnen? Ha! laat me niet lachen.
Het ene na het andere gerecht verscheen op tafel. De ladingen bier en wijn waren niet aan te slepen. Vrouwen draafden heen en weer naar de keuken om met sissende,
gloeiendhete pannen vol met vlees en gebraad terug te komen. Alles om die hooggespannen verwachting waar te maken en het de overwinnaars naar 't zin te maken.
Stoom sloeg uit de keuken, zweet druppelde langs ruggen,
en we hieven het glas en het ene na het andere soldatenlied aan, liederlijk zwaaiend met altijd volle kelken.
In het volledige besef dat deze vriendschap niet kapot kan. Alsof er geen morgen zal zijn. Weten dat je geleefd hebt.
En zo bouwden we door aan die torenhoge vesting die we 28 jaar geleden zijn begonnen. 28 jaar. Daar breekt niemand doorheen.
En zo zal het zijn. En dan op zondagmorgen rij je weg in je moderne, airconditioned bolide, weg van de pier van Scheveningen en dan weet je dat dit blijft.
Ik vermoed dat we iets zingen, anders doe je niet zo raar met je mond.
